बेचैन

टंक वनेम

संधै दुःखको बोझ बोकेर
पसिना चुहाउदै खलखलती
हिड्छ पाईतला
उकालै उकालो
उकालो सकिए पछि भेटिन्छ
फूल फाड्ने मैदान फुङ्लेङ
समथल मैदानको
बैँस चढे पछि
पाथी जस्तै चुलिएको
सेमुक्ति मुक्तिबुङ
पाथीभरा भएर चुलिन्छ
झन-झन अग्लो हुँदै
सेताम्मै हिमाल
फक्ताङ्लुङ् अग्लिन्छ ।

आकाश छुने यो यात्रा बाट
धेरै तल होचिएको
पोक्लाम तेम्बे हेर्दा
जीवन भोगाईमा भुइकुहिरो
दगुरी रहेको हुन्छ यत्रतत्र
त्यहि माटो बाट जन्मेका
भुइकुहिरो र म
किन बाँचेका छौं हँ ?
यति बेचैनी सित ।

हाल- मिकफु?ला लाजे ।