अस्तित्व बोधको उकालीमा

टंक वनेम

टंक वनेमको कबिताले
साहित्यको बिरुवा उमार्छ कि काँडा ?
वनेम घरी घरी फक्ताङ्लुङ उक्लिन्छ
तमोरको बेगमा पौडिन्छ
उ साम्बा हो फेदाङमा होइन
किन - कामेको हो उस्को स्वर
फेदाङमाको जस्तै ।

काङ्लाचेन यकमा उभेर
फे, उध्याँउछ
तेल्लेले तेन्जियेप येबा जस्तै
आगोका लप्काहरुमा कबिता फलाक्छ
सुसुवेङबा जस्तै भविश्यको सिकार खेल्छ
सभ्यताको संस्कारमा
पात नहम्कने बेइमानी वनेम
कबिताको मैदानमा पहाड उभ्याउँछ
बिरासतको राप ताप्दै
लिँदो हो आफै
कबिता लेख्नुको मज्जा ।

किन देखेको हो यक रुङने सपना ?
किन पलाएको हो टाकुरे आकाँक्षा ?
पिपिरी पात बजाएर
के सपनाको धुन बज्छर ?
तर वनेम-
भेडा बादलको पहाड माथि उक्लिन्छ
र
हेर्छ तमोर बग्दै गएको मुना मैदान
हुन सक्छ-
स्वतन्त्रताको भोकले बाँचेका
ति निम्छरो मान्छेहरु
पालामको मूर्च्छनामा नाँचि रहेका देख्दा
बिद्रोहको रङ् मुछिन्छ उ भित्र
नस्टाल्जिक फोबियाका गर्तहरुले
चक्का चुली खेलाउछ तलमाथि
खाम्बुचङ थेगु वरिपरि
अस्तित्को जरामा पानी हालेर
घाम पानी ताप्ने शर्तहरुमा
पकन्दी खेल्छ रहर लाग्दै आकाँक्षा
के वनेम
इमान होइन बेइमान बोली रहेछ
हो भने वनेम
बेइमानी हो
बेइमानीको कबिता पढेर
सबै हाँसुन हा .......हा......हा......।

tankawanem@yahoo.co.uk