इर्ष्याको आख्यान

टंक वनेम

सृष्टिको निर्माण पछि
इर्ष्याको बीउ रोपियो टुसाउँदै
बिचरा !
सृष्टिको निर्माण गर्ने पोराक्मी नैं
इर्ष्याको बाणले हानिएर
मृत्यु वरण गर्न पुगे
थोकपेत तेम्बेको उकालोमा
सुसुवेङ लालावेङ
सौताहरुको डाहीले
भोक भोकै मरे
चुङजीगेन येत्छाले
नपाए पछि बीउबिजन
ढुकुरको गाँडबाट
अन्न झिकी
बीउ छरेर गरिखाए ।
ढुङ्गे खोपिल्टामा जमेको पानीले
तृष्णा मेट्दा
मेल्लङहाङ्माले
केसामी र नामसामी जन्माइन
सिल्लरी फूल जाग्दा
अन्दङ फूल ओइलियो
सुम्दाङगेन तक्मी जस्तो
भिमकाय जनवारलाई
नाथे-
भुइमा कुदिहिड्ने
खाम्लुङ अईले
बङरंघ खाड्लमा खसाली दियो ।
हो-
हात्ती बिनाको
इक्सा खाम्बेक
सुहाँउदो भएन पक्कै
अनित
तेलेले तेन्छाममुक र
तेन्जीयेप येवाले
हात्तीको उद्धार गरे
रुख माथि शितल ताप्दै
सृष्टिको मज्जा लिंदा
अहा ! क्या सुरिलो स्वरले
गाउँन थाल्यो माङनेने
त्यही स्वर खोज्न खबुहाङ
ताघाप हिराबाट
स्वात्तै झिकी
माङनेने खोज्न हिड्दा खबुहाङ्
खबुहाङमाको इर्ष्याले
तातियो प्रचण्ड घाम
त्यही तापले सुकाइ दिए
खबुहाङको थुङदे लेवा ।
याक्चाना घाटमा युमा
.......तम्मरको छाल घुसाउँदै
तान बुन्दै थिईन ब्यास्त
यत्तिकैमा आई पुगे
काप्पोबा साम्माङ
......... टेकेर
कामुक काप्पोबा र युमा
होमिए संम्भोगको समाधिमा
काल्लेरे भए काप्पोबा
अरुले देखे पछि
छुट्टनि त छुट्टयिो
अतृप्त यौंन इच्छा
तर-
पृथ्वीको लागि
सुहाउँदो भएर टाँगिएन
जन्म र मृत्युको जीवनरुपी धागो
इष्याको ब्याडमा झाँगियो
काँडेदार इष्याका फूलहरु ।